Project description

De Bank Van Trien

 

 

 

 

 

https://www.facebook.com/1122185603/videos/10217491121206231

 

Vorig jaar terwijl Vera en ik genoten van de rust en de stilte in de Morvan, hoorden we het nieuws dat onze achterbuurvrouw Trien borstkanker had.

Eens terug thuis gingen we onmiddellijk op bezoek en ik gaf haar een tijdelijk cadeau, namelijk een klokje met de tekst erop: “always look at the bright side of life”.

Ik gaf het haar op voorwaarde dat ze mij het zou teruggeven als ze voelde dat ze genezen was.

April 2020: Nieuwe fatale diagnose

Op 15 mei om 19.28u krijg ik een Messenger van Cathy E. met de vraag of ik haar wat raad kon geven omtrent een bankje dat ze wil cadeau doen aan Trien. Cathy is een zorgkundige die werkt in de thuiszorg en enkele malen per week langskomt bij Trien om haar te ondersteunen waar nodig.

Op 17 mei komt Cathy bij ons voor een eerste babbel over haar idee. Eens het idee van Cathy beluisterd, stel ik onmiddellijk voor om Trien er van meet af aan bij te betrekken. Persoonlijk hou ik ook niet van verrassingen waar je het zoveelste peper en zoutvat krijgt.

19 mei laat Cathy me al weten dat Trien het ziet zitten om mee te werken en dat een bankje op haar wensenlijst staat.

Op 22 mei zitten Cathy, Trien en ikzelf buiten op ons terras rond de tafel, ik luister naar Trien haar verhaal. Trien zet op dit moment ook het uurwerk dat ik haar gaf in augustus als tijdelijk cadeau vorig jaar op tafel. “ ik dacht, ik breng het maar weer mee, misschien kan je er ondertussen al iemand anders moed mee geven. Voor mij zal het niet meer van toepassing zijn, want ik kan niet meer genezen. Een zeer agressieve kanker heeft het van mij overgenomen en mijn tijd die hier nog rest is beperkt.” Even is het doodstil en dan hoor je opeens de vogels in het bos verder hun wijsje fluiten.

We brainstormen, we lachen, ja we lachen en veel, we krijgen de krop in de keel, we drinken een glas, we leven. Ondertussen schrijf ik flarden van zinnen en losse woorden kris kras door elkaar op papier;

Het bankje van Cathy wordt met het verlopen van het gesprek groter en groter, totdat ik voel dit is geen bankje, dit is het project: “de bank van Trien”.

Om ons project te verwezenlijken zoals we het besproken hebben, kunnen we niets anders dan de beleidsmensen van Beernem erbij betrekken. Ik neem contact op met Jos en Patricia.

29 mei: Cathy, Trien, Burgemeester Jos, schepen Patricia en ikzelf zitten opnieuw op hetzelfde terras rond dezelfde tafel achter mijn atelier als de week voordien. Ver genoeg van mekaar, want we zitten nog steeds in volle corona-tijd. Ik doe een korte voorstelling van het project “Bank van Trien” en vertel Jos en Patricia er onmiddellijk bij dat de tijd beperkt is. Ik leg daar speciaal de nadruk op omdat ik ervaring  heb met de relativiteit van tijd in onderhandeling met het gemeentebestuur.

30 mei: de sneltrein schiet in gang: plaatsbezoek, werkvergadering, digitaal overleg, planningen, prototypes, alles draait op volle toeren.

 

 

 

Intermezzo:

Los van dit project moet ik nog een ander verhaal vertellen om het geheel beter te kunnen snappen.

Begin juni moet ik een kunstwerk plaatsen in Knokke. Om de kosten van plaatsing wat te drukken zoek ik een aannemer in de buurt om te vragen of hij eventjes met de hijskraan het kunstwerk wil plaatsen. Betonkelders Verstraete uit Beernem is daar toevallig in de buurt aan het werk en de kraan op hun camion ziet er meer dan voldoende uit voor het tillen van mijn kunstwerk. Ik bel hem op en Stefaan wil mij met plezier helpen.

Als ik de week erna vraag wat ik hem schuldig ben antwoordt hij dat niet alles om geld hoeft te draaien. Hij vraagt of ik nog nooit eens gedacht heb om een kunstwerk te creëren met staal en beton.

Enkele dagen later aan de ontbijttafel komt de bank van Trien opnieuw ter sprake, Vera brengt het voorstel van Stefaan naar voor en vraagt mij of dit geen geschikt project zou zijn.

Mijn lamp begint te flikkeren en een uur later kom ik met een totaal nieuw ontwerp. Ik kan moeilijk het gevoel van dat uur ontwerpen beschrijven  maar een goed orgasme komt dicht in de buurt.          ’s Anderdaags bel ik Stefaan op en we maken een eerste afspraak. Ondertussen verneem ik dat Stefaan en zijn vrouw Sofie ook goede vrienden zijn  van Trien en (haar man) Freek. Daarenboven werkt Jonas, de broer van Trien bij de firma  van Stefaan. “Het toeval komt nooit toevallig.”

Einde intermezzo

Via een maquette en een tekening die ik maakte licht ik mijn ontwerp toe aan Stefaan en Tom ( de vennoot van Stefaan). Voor de firma die wel wat gewoon is op gebied van betonstructuren blijkt dit toch wel een speciale uitdaging. Mijn enthousiasme doet hen beslissen de uitdaging aan te gaan. Opnieuw overleggen, nu op technisch vlak en mogelijkheden aftasten om zo dicht mogelijk het ontwerp te benaderen. Ik besef zeer goed dat het een enorme uitdaging is om de betonstructuur in een dergelijke vorm te verwezenlijken maar ik zie het geheel voor me en geen inspanning kan er te veel voor zijn. Tom blijkt een meester te zijn in het omzetten van mijn maquette naar een gedetailleerd technisch plan. Jonas ( broer van Trien) zo blijkt uit de gesprekken met Tom en Stefaan is een uitstekende stielman en hij zal dan ook de verantwoordelijkheid op zich nemen om deze complexe betonstructuur te verwezenlijken.

Jonas is, als het op emotie aankomt niet de man van het grote woord. De prestatie die hij, met assistentie van zijn collega en vriend Kris heeft neergezet is van die aard dat geen enkel superlatief de grootsheid ervan kan verwoorden. De precisie waarmee deze structuur tot stand is gekomen is van buitensporig niveau. Jonas, jij hebt je verhaal woordloos verteld zoals geen ander dat kan.

 

Tijdens een overleg met Carlos (hoofd technische dienst) bespreken we de omgevingswerken, zodat de bank mooi tot zijn recht kan komen. Carlos luistert met open visie naar mijn verhaal en doet zowel voor de korte als lange termijn een prachtig voorstel.

Voor wat de bestrating betreft had ik ook een idee in mijn hoofd. Deze was eveneens een essentieel onderdeel van het geheel. Ik gaf Klaus en Angelo een plannetje van mijn idee waarmee ze aan de slag gingen. De bank werd ingezwachteld volgens het plan met kasseistenen en zo kreeg ook de bestrating een speciale betekenis voor de bank.

 

In naam van Cathy, Trien en ikzelf  wil ik hier graag iedereen van harte danken voor hun onweerstaanbare inzet bij het verwezenlijken van dit uniek kunstproject.

 

 

 

 Verduidelijking van het concept: “de bank van Trien”

 

Om van inspiratie naar realisatie te gaan, start ik altijd vanuit kernwoorden die ik in visuele beelden omzet.

Bij dit unieke concept maakte ik vanuit mijn emotie volgende lijst op: minimalistisch, vrouwelijk, tegenstellingen, vechten, ruwheid, zachtheid, stevig, geborgenheid, troost, ontmoeting, praten, luisteren, aankijken, bescherming, dromen, mijmeren, rust, volks, genieten, deel van het leven, boodschap, onderbroken…

Van hieruit heb ik geprobeerd de gevoelens van de mens in het algemeen en van Trien in het bijzonder in de bank weer te geven.

Beton en RVS ( roestvrij staal) staan voor robuustheid, stevigheid en ruwheid. Als mens moet je stevig en robuust in het leven staan om de ruwheid ervan het hoofd te kunnen bieden. Toch voelt zowel het beton als het inox zacht aan. Het leven is het leven waard, het is een geschenk om hier te mogen zijn.

Minimalistisch van vorm, maar technisch een ware uitdaging. Om in leven te blijven hoef je enkel maar te ademen, maar de complexiteit daarachter is enorm, waardoor uiteindelijk niemand erin slaagt om dit te blijven doen.

Zowel de betonstructuur als de zitjes hebben een convex, concave vorm; dit betekent dat zowel de holle als de bolle curve terzelfdertijd door eenzelfde ruimtelijk vlak lopen. Dit geeft de bank een sierlijke en uitgesproken vrouwelijke vorm.

Ook de hoogte is hier essentieel. Je wordt uitgenodigd om plaats te nemen in de schelp van geborgenheid waar je kan praten of luisteren, mijmeren over wat was of dromen over wat komt. Je zoekt er troost of je biedt troost aan iemand. De schelp beschermt je tegen de wind en de negativiteit van het leven, je kan je er een beetje afzonderen van de harde wereld rondom ons.

De barhoogte van de betonstructuur brengt ons bij de volkse sfeer. De volkse sfeer is een hoofdkenmerk van ‘de Meyers familie’, een traditie die Trien en haar broers in navolging van vader Raf en grootouders Gilles en Tonia met volle overtuiging verder zetten.

De zitjes zijn in onverwoestbaar roestvrij staal vervaardigd. Geen enkel zitje is gelijk en bevindt zich ook op verschillende hoogte; hier komt de diversiteit van de mens duidelijk aan bod: oud of jong, klein of groot, arm of rijk, blank of zwart, geluk of tegenslag, gelovig of atheïst, gezond of ziek, ‘iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen.’

Ook het patroon van de bestrating speelt hier een belangrijke rol. De bank wordt zo geaccentueerd in een denkbeeldige cirkel, onderbroken door een rechte lijn. De cirkel staat voor het volwaardige leven, dat soms te vroeg wordt onderbroken ‘Will the circle be unbroken?’

Bovenaan in de betonstructuur zit onopvallend de prachtige boodschap verwerkt die Trien aan de mensen wil meegeven: Er is hier, er is tijd!

 

Het geheel: in mijn fantasie zie ik de bank als een centraal landmark op het park aan het schoolmuurtje. Dit nu wat vergeten en onaantrekkelijk geworden pleintje kan worden omgetoverd tot een oase van rust en groen waar het verleden naadloos overgaat in de heden. Het ‘De Meyer park’ met als centraal punt De Trienbank.

 

Er is hier  Er is tijd

Is tijd kwantiteit?

Is tijd Kwaliteit?

Is tijd kwantitatieve kwaliteit?

Is tijd kwalitatieve kwantiteit?

 

Waar is hier?

Is hier wel hier?

Is daar ook hier?

Wat als hier, daar wordt?

 

Hier is relatief

Tijd is relatief

De relativiteit

 

Is er tijd genoeg om hier te zijn?

Besteden we tijd genoeg aan het hier zijn?

Zijn we bewust  genoeg van onze tijd hier

 

Is hier tijdelijk?

Is hier tijdloos?

 

Hier.. Op de Trienbank in het Demeyerpark  zal er altijd tijd zijn!!

Je bent voor altijd hier!!

 

Er is hier, Er is tijd

Rik Beuselinck