De dagen vliegen voorbij en de eindstreep is in zicht. Ik heb een mooie voorsprong opgebouwd op mijn werkplanning. Jim Clarck, de organisator van Sculpture Walk vereert me regelmatig met een bezoek, hij bemerkt ook de progressie en vraagt me om enkele kleine sculptuurtjes te creëren om die in het Washington Pavilion tentoon te stellen tijdens het openingsweekend. Het feit dat er nogal wat persbelangstelling is rond mijn sculptuur zal ook zijn weerslag hebben op deze binnententoonstelling,denkt Jim. Ik schakel nog een versnelling hoger en na afwerking van Under Pressure volgen er enkele kleine werken die ik maak uit dezelfde ‘parts’ als het grote sculptuur.
In mijn gastgezin voel ik me als een vis in het water. Ik probeer onopvallend zo nu en dan een discussie op gang te brengen over thema’s waar wij, Europeanen en Amerikanen, in verschillen.
Zo pols ik naar de vrije wapendracht en daar voel ik dat het aan banden leggen van wapens zeker nog niet voor morgen is, voor hen is een wapen hun vrijheid.
Wapens en munitie staat daar in de winkels zoals je hier snoep en sigaretten gepresenteerd ziet aan de kassa van de winkel. Het is een onderdeel van hun leven en een levensgewoonte afnemen doe je niet in een paar dagen, zeker niet met een lobby als deze van de wapenindustrie.
Ook de teloorgang van de native bewoners, de indianen, is een moeilijk en gevoelig thema. De regering slaat mea culpa voor het uitmoorden van deze bevolkingsgroep, voor het onrecht dat ze hen hebben aangedaan worden ze nu zoet gehouden met woningen en geld. Daardoor zien zij het nut van werken niet in waardoor drank en drugs er is als schering en inslag. Dit stoot dan weer tegen de borst van de geïmmigreerde bevolkingsgroep, die daar ondertussen toch ook al generaties lang gehuisvest is, die zo hun zuurverdiende centen ziet opgaan in deze verderfelijke rook.
De Obamacare: De Amerikaan is generaties lang gewoon om voor zichzelf te zorgen en dan zou de regering opeens komen vertellen dat jij jouw zuur verdiende centen moet delen om een ander te betalen die geen zin heeft om te werken en de kunst van het profiteren bezit. Ze beseffen wel dat je zelf een fortuin moet betalen als je bv. naar de radiologie moet, laat staan van een operatie ed. maar daar werken ze dan wel voor. Het is een groot verschil in denken met ons, Belgen, soms moeilijk om te begrijpen.
Neem hier de dertiende en de veertiende maand eens af van de arbeiders en het kot zal te klein zijn of vanaf morgen nog slechts één auto per gezin. Mensen hun levensgewoontes veranderen is een uiterst moeilijk en gevoelig gegeven dat tijd en geduld vraagt. Ik stel me daarbij ook de vraag met welk recht wij andere bevolkingsgroepen onze regels willen opleggen, denk daarbij aan onze missionarissen die destijds heel Afrika wilde tot het katholicisme bekeren.
Met de hulp van een voorheftruck plaats ik samen met Scott de twee zijbalken tegen de bol. Dit moet zeer precies gebeuren zodat het plaatje klopt. Al heb je geen referentievlak toch zou het onmiddellijk in het oog springen als de drie delen niet perfect bij elkaar staan. Het is voor mij altijd een emotioneel moment als ik de eerste keer het sculptuur in zijn volle glorie zie staan. Al maanden zie je het sculptuur in gedachten, je bekijkt het met je ogen dicht, je fantaseert tijdens slapeloze nachten. Je weet perfect wat je wil maar er is altijd de vraag of het eindresultaat je zal vertellen wat je wil horen.
Ja, ik ben meer dan tevreden. Als ik van op een afstand recht op de samengedrukte bol kijk zie ik hem precies bewegen zoals je een luchtballon zou samendrukken. Ik voel de punten van de driehoeken prikken, ik krijg stilletjes vochtige ogen en spreken zou nu zeker niet lukken. Op dit eigenste moment is het niet alleen het sculptuur dat me emotioneel maakt maar alles wat er voor zorgde dat ik dit sculptuur hier op een kleine 10000 km van huis kon creëren. Ik kan moeilijk het intens gevoel beschrijven maar ik wens het iedereen toe het eens te mogen meemaken.
Het sculptuur creëren is één ding, het vervoeren is nog iets anders; toch staan er hier weeral mensen voor me klaar om dit probleem op te lossen.
Mijn sitesponsor van vorig jaar wordt opgebeld en Matt Parker is onmiddellijk bereid deze klus te klaren. Vrijdagnamiddag wordt het sculptuur onder grote belangstelling van de residenten en vooral van Cheryl en Steven op de truck geplaatst.
De openingsreceptie in de panoramazaal van het Holyday Inn hotel verloopt iets minder incognito voor mij dan vorig jaar. Het is een blij weerzien van sommige anciens en een leuke babbel met de nieuwe ontmoetingen. Bij de voorstelling van alle 55 kunstenaars wordt er wat meer tijd uitgetrokken voor de kleine Belg met zijn groot sculptuur. Na de voorstelling verschijnt op het grote scherm de timelapse met the making of van mijn sculptuur, een 12 minuten durend afspelen van de +\- 10000 foto’s die zijn genomen tijdens de bouw ervan. Velen zijn verwonderd over het werkproces maar vooral dat ik in mijn kaarten laat kijken, waarom zou ik daaromtrent geheimen moeten hebben, ik heb toch geen alleenrecht. Veel lof van de collega kunstenaars en ook de Mayor van de stad blijkt hier geen cultuurbarbaar te zijn.
Iedereen luistert hier naar Jim Clarck die ons waarschuwt om niet te lang te blijven want morgen worden de sculpturen vanaf 5 uur geplaatst in de stad.
Het is een openingsreceptie naar Amerikaanse normen en er wordt geluisterd naar de waarschuwingen van Jim. Een openingsreceptie in Vlaanderen zou al vlug uitlopen tot in de vroege uurtjes terwijl wij hier rond 20.30 uur de zaak als laatste verlaten. Ze kunnen nog wat leren van ons, dat is zeker.
Zaterdagmorgen en voor het eerst in dagen straalt de zon eindelijk weer eens aan de hemel. Na een lange nacht in het hotel begeven we ons naar de plaats waar Under Pressure moet komen. Onder weg voel je dat er iets gaande is in de stad, pick up’s met generatoren en lastoestellen geladen, verreikers die onder politie begeleiding door de straten rijden, mannen met fluovest, papieren in de hand en gsm aan het oor lopen haastig heen en weer. Alles verloopt er volgens een strikte planning, er zijn vier ploegen van vrijwilligers in de weer om de sculpturen op de perfecte plaats te installeren en vast te lassen. Een gezellige bedoening om gade te slaan en toch ben ook ik zenuwachtig. Op onze standplaats aangekomen ontmoeten we onze gastfamilie, Barb heeft voor de gelegenheid een speciaal ontbijtgebak meegebracht die ze net uit de oven haalde en met spoed hierheen bracht zodat we dit volgens de traditie lekker warm kunnen opeten. De truck van Matt arriveert samen met de verreiker perfect op tijd en de rijweg wordt volledig afgesloten.
Vanaf nu tot het moment dat het sculptuur perfect op zijn plaats staat zal er niemand in slagen om mij één seconde af te leiden, misschien zie ik er zeer kalm uit maar binnenin ben ik één en al zenuw.
De ontlading is groot, er worden nog een paar interviews gedaan en dan wordt het stil, stilaan komt het besef dat het sculptuur niet meer alleen van mij is. Zolang ik aan het bouwen ben voel ik me all( één) met het werk maar nu moet ik mijn kind loslaten en delen.
Bekijk alle kunstwerken en de tentoonstelling online hier
Part 6: Finishing, transportation and installation
Days fly by and the end is approaching. I gained a nice lead on my planning. Jim Clarck, the organizer of Sculpture Walk is regularly paying me a visit, is noticing the progress and asks me to create some sculptures that will be exhibited in the Washington pavilion during an open door week-end. The fact that there will be considerable press coverage relating to my sculpture will have its effect on the indoor exhibition according to Jim. I’m shifting to a higher gear and after finishing ‘Under Pressure’ I creating some smaller pieces using the same ‘parts’ as the main sculpture.
Amongst my host family I’m feeling very comfortable. From time to time I’m trying, in a discrete way, to launch discussions about topics of which we Europeans and Americans, are having a different opinion. I’m inquiring as to the free possession of arms and I get the impression that enforcing restrictions is not something for the near future. For them a weapon means their freedom.
In local shops, weapons and ammunition are for sale just like candy and cigarettes are sold in our stores. It’s a part of their lives and taking away a habit of life is not done in a couple of days. Certainly not with a strong arms lobby movement Also the disappearance of the native inhabitants, the Indians, is a difficult and sensitive theme. Government is expressing a ‘mea culpa’ as to the atrocities committed of these people. For the injustice that has been committed to them they are now being compensated with money and houses.
As a consequence of this they don’t see the need to work with excessive use of liquor and drugs as a result. This situation is leading to frustration with other immigrated groups who have been living in the area since decades and who are of the impression that the money they earned is put to waste.
Obama Care; Americans have been used since generations to take care of themselves when it comes to healthcare. With ObamaCare they are of the opinion that the contributions they make with their hard earned money is coming to the benefit of those who are not willing or reluctant to work and who understand the art of abusing the system. They do however recognize that it is costing them a small fortune when they have to go to radiology or having to have surgery, but they are of the opinion that they are or have worked for it.
The difference with our, Belgian way of thinking is big and difficult to understand. Just consider abolishing a thirteenth and fourteenth month over in Belgian and all hell breaks loose, or as of tomorrow only having one car per family. Changing human behavior is difficult and takes time and patience. I ask myself what right we are claiming to impose our rules. Just think of our missionaries who wanted to impose Catholicism in Africa.
With the aid of a forklift truck Scott and I put the two side pieces against the globe. This is a very precise job as the whole picture has to fit. Despite the fact that you don’t have any point of reference one would see it immediately if the three pieces wouldn’t align perfectly. For me it is always an emotional moment when I’m looking for the first time, at a sculpture, in all its glory, the moment it is completed. Since months you have been seeing the sculpture in your thoughts. You are looking at it with your eyes closed, you are fantasizing of it during sleepless nights. You know exactly what you want, but there is always the question whether the end result will tell you what you want to hear. Yes, I’m more than pleased. If I look from a distance straight to the compressed globe I have the impression it’s moving just like when you press on a balloon filled with air.
I feel as though the points of the triangle are actually hurting me. My eyes are turning humid and speaking would be very difficult right now.
At this moment it is not only the sculpture that is making it emotional but everything that made it possible for me to complete this project some 10.000 kilometers from home. It is hard to define the feeling but I sincerely wish that everybody could experience it once in their life.
Making the sculpture is one thing, transporting it is another. And again there are people ready to help me out. One call to my side sponsor of last year and immediately Matt Parker is ready to do the job. Friday afternoon and under with great interest of the inhabitants, especially Cheryl and Steven, the sculpture is being lifted on to the truck.
The opening ceremony in the ‘Panorama’ room of the Holiday Inn hotel for me is a bit less incognito then last year. It is good to see some of the ‘old’ acquaintances and some nice chats with the newest participants. During the presentation of all of the 55 artists, some more time is spent on the little Belgian and his big sculpture. After the presentation, the time-lapse covering the ‘making of’ of my sculpture is presented on the big screen. Some 12 minutes some 10.000 pictures are presented that were made during the construction phase. Many of them are surprised about the construction process but especially that I don’t hide what I am doing. Why should I keep secret about this, I don’t hold an exclusivity right anyway. I get a lot of positive admiration from the fellow artist and also from the mayor who isn’t a culture illiterate for sure.
Everybody is listening to Jim Clarck who warns us not to stay too long because tomorrow the sculptures will be placed in town as from 5 AM. It is an openings reception according to American standards and attention is being paid to the warnings of Jim. An openings reception in Flanders would easily take us into the early morning hours whilst over here we leave the room at 8.30 PM as the last ones. They can still teach a couple of things from us, that’s for sure!
After a long night at the hotel we go to the place where ‘Under pressure’ needs to come. On our way I feel that something is going on in the city. Pick-ups with generator sets, telehandlers that are moving across town accompanied by police, men in safety clothes, holding papers and a mobile phone to their ear running up and down. A nice scenery to watch but on the other hand I’m nervous. Everything is done according to a strict planning and four teams of volunteers are busy to install the sculptures on the correct places and weld them solidly.
At our spot we meet my host family. Barb has bakes a special breakfast cake for the occasion which she drove down especially so that, according to tradition, it could be eaten still warm. Matt’s truck, together with the telehandler, are arriving simultaneously and the road is closed down completely.
From this moment on and until the sculpture is perfectly placed nobody will be able to divert me for one second. As long as I am busy constructing I feel ‘one’ with the work but now I have to let go of my child and share it.
Take a look at the exhibition here
Thanks for shening. I read many of your blog posts, cool, your blog is very good.
Thanks for sharing. I read many of your blog posts, cool, your blog is very good.