Na Amerika te hebben verlaten en een paar weken thuis te hebben doorgebracht stond er opnieuw een mooie uitdaging in het uitstalraam. Een op het eerste zicht onuitspreekbare naam ergens in Tsjechië: Mlada Boleslav ligt op +/- 50 km ten noordoosten van Praag. Een stad die ontstaan is in de jaren 1100 en nu ongeveer 40000 inwoners telt. Misschien zegt de naam van de stad u niets maar als ik Skoda zeg zal er wel ergens een belletje rinkelen. Mlada Boleslav is namelijk de stad waar de Skoda wordt ontwikkeld en gebouwd. Ongeveer 10000 mensen uit Mlada Boleslav werken voor Skoda aangevuld met nog eens 10000 personen uit de weide omgeving is dit één van de belangrijkste werkgevers.
Op uitnodiging van het stad neem ik deel aan een internationaal symposium van de metaalkunst. Het thema van het sculptuur was vrij te kiezen. Er moesten dus keuzes worden gemaakt want er was te veel die in een sculptuur kon vertaald worden. Als fervent klassiek muziekliefhebber maakte ik de keuze om muziek, landschap en politiek in één sculptuur onder te brengen.
Zaterdag 7 juni stond een zekere Gerard me in de luchthaven op te wachten. Dat Gerard geen formule 1 piloot was had ik de eerste seconde in de auto al door, het werd dus een rit waar de hartslag van omhoog gaat zonder dat je er inspanning voor hoeft te doen. Op Zondag kregen we van Gerard een rondleiding door het stad en het Skoda museum. Maandag starten met de creatie…. dacht ik, want de werkplek moest nog worden geïnstalleerd. Mijn werkplanning was meteen naar de kl… Niet zenuwachtig worden was de boodschap, probeer dat maar eens met mijn karakter. Om 12.30u kon ik dan eindelijk van start. Al duurde het wat langer vooraleer ik kon starten, de hulp en assistentie die hier voor je klaar staat is ongezien. Zowel leraars als studenten en vooral Gerard staan voor je klaar om je op je wenken te bedienen. Ik leerde hier weer dat, “hoe minder ze hebben hoe meer ze geven” geen loze woorden zijn.
Daar ik al een halve dag van mijn werkschema in wachten zag opgaan en mijn sculptuur al als een bijna onmogelijke opdracht kon worden beschouwd vloog ik er meteen in met de ondertussen opgebouwde adrenaline. In de verzengende hitte en met de nodige beschermende kledij voelde ik me meer een duiker dan een metaalkunstenaar. Maar dit alles kon de pret niet derven. De inspiratie en fantasie die eindelijk losgelaten wordt is een onbeschrijflijk gevoel, telkens weer.
Op de vraag of we dinsdag wat vroeger wilden beginnen zei ik niet nee en omdat ik me zeker niet zou verslapen waakte mijn biologische klok bijna de ganse nacht zodat werkdag twee met drie uur slaap voldoende diende te zijn.
Gerard, die dit symposium hier uit de grond heeft gestampt doet er werkelijk alles aan om het naar onze zin te maken. Zijn vrouw ligt in de kraamafdeling van een ziekenhuis hier ongeveer een uur vandaan maar veel tijd om haar te bezoeken heeft hij niet, ZIJN kind( lees, het symposium ) heeft nu eventjes voorrang. Hoewel het stadsbestuur niet onmiddellijk geneigd is hem als hun vriend te noemen verzet hij als stadsambtenaar van de dienst cultuur en toerisme bergen werk. Als er zich binnen enkele jaren politiekers op de borst kloppen aangaande de grootse verwezenlijkingen op kunst en cultuurvlak zal Gerard stilletjes van op een terrasje toekijken want erkenning zal er voor hem ook hier wel niet bij zijn.
Als een speedy Gonzales werk ik op dinsdagmorgen verder aan de bol. Een bol creëren is op zich technisch al een moeilijk werkje maar als je enkel over een hamer en een vlak aambeeld beschikt moet je bij de pinken blijven. Ondanks deze beperkingen vind ik er plezier in en het lukt nog vrij aardig ook. Eenmaal de bol volledig is opgelast mag hij even bekomen en ga ik van start met het volgende onderdeel van het sculptuur. Bij de inzending van het sculptuur diende er rekening te worden gehouden dat de hoogte niet meer dan twee meter mocht bedragen. Mijn eerste versie op schets zag ik echter hoger en had dat graag ook zo gecreëerd, Gerard was er onmiddellijk mee akkoord dat ik iets hoger zou eindigen. Dat iets werd uiteindelijk 3,4 m in totaal.
Zowel s’middags als s’avonds was er volle maaltijd voorzien, s’middags konden we aanschuiven in de refter van de school, dat ze op school de gezondheid ook hoog in het vaandel staat is te merken aan het gebruik van knoflook. Gelukkig eet iedereen het hier zodat je niet voortdurend met je hand voor je mond moet spreken. Alle studenten van de technische school als van het gymnasium komen tijdens de periode van het symposium op studiebezoek. Meestal gebeurt dit onder de begeleiding van dezelfde docenten zodat ik niet elke keer mijn uitleg hoef te doen. Dit zou te veel tijd in beslag nemen en mijn Tsjechisch is zoals hun Nederlands als je begrijpt wat ik bedoel. Op dinsdagavond was er een luchtdoop boven Mlada Boleslav voorzien maar dit kon door omstandigheden niet doorgaan en werd verplaatst naar woensdag.
Ik was niet onmiddellijk van plan om deel te nemen aan de luchtdoop omdat dit te veel werktijd zou in beslag nemen dacht ik. Gerard verzekerde me dat ik binnen de het uur weer aan het werk zou zijn. Het vliegveld ligt op 10 min rijden, als startbaan zie ik een grasvlakte en als vliegtuig een tweepersoons toestelletje waarvan de diameter van achterwiel kan omvat worden door je beide handen. Enige lenigheid is gewenst bij het in- en uitstijgen en als de piloot je vertelt dat er bij een crash geen probleem is omdat het vliegtuigje van een parachute is voorzien kan het moment niet meer stuk. De piloot, een vriend van Gerard, zorgde voor een prachtige luchtdoop boven Mlada Boleslav en wie nu nog durft te zeggen dat je in een groot vliegtuig zit te schudden en te beven moet zeker eens in zo’n met zeil beklede gevleugelde 2pk meevliegen. Dank aan de piloot voor zijn vrijwillige en kosteloze medewerking.
Door de hitte die er heerst en de knoflook die ons voedt, begint de geur van mijn lichaam en kledij een ongekende maximum te bereiken. Ik heb zowiezo al een aversie van lijfgeuren maar als je jezelf al begint te mijden is het alarmpeil bereikt. Ik neem het besluit om in T-shirt verder te werken en dat zal ik geweten hebben. Mijn linkerarm is verbrand door het stralingslicht van het lassen en met mijn rechterarm ben ik iets te dicht tegen een gloeiend stuk metaal gekomen waardoor mijn huid nu onderdeel is geworden van het sculptuur.
Een voorziene theateravond wordt onverwachts geannuleerd doordat één van de hoofdacteurs betrokken is in een ongeval. Niet getreurd echter want de directeur nodigt ons uit om als compensatie deel te nemen aan het filmfestival in de andere zaal. Zoals elke dag vroeg uit de veren en als eerste kunstenaar aanwezig in de school. Door het feit dat ik enkel met handbagage ben afgereisd heb ik mij beperkt in mijn werkkledij. Mijn werkshirt durf ik niet meer aan te doen wegens de te onaangename aanwezige geuren en ik besluit een ongewone handwas te doen. Met de korrelige zandzeep, die normaal voorzien is om de vuilste handen te reinigen, ga ik aan de slag in de douche zoals een Afrikaanse la mama in de rivier. De nadarafsluiting wordt tijdelijk mijn droogkast en na een paar uur kan ik terug onder de mensen komen.
Zoals ik al zei was onze werkomgeving ingericht op de binnenplaats van een technische school. Bij onze kennismaking de eerste dag werden we door enkele leraars ontvangen en naar de leraarskamer van de werkplaatsen geleid. Toen we door een atelier liepen dacht ik dat ze hun eigen museum hadden maar dat was absoluut niet zo, daar wordt nog elke dag op deze machines gewerkt. Op een draaibank zag ik een identificatieplaatje met als bouwjaar 1942, ik was er echt niet goed van. De achterstand is enorm in vergelijking met onze scholen. Gerard is ook de naam van een leraar in de school en die kan het best overweg met de Engelse taal. Hij is onze steun en toeverlaat en probeert aan al onze wensen te voldoen. De behulpzaamheid van Gerard en zijn collega’s is echt onvoorwaardelijk, zelfs een beetje onderdanig en dat wil ik niet hebben. Ik heb dan ook Gerard daarover aangesproken, misschien speelt hun verleden hier nog altijd mee.
Op donderdagavond werd er een heus feest ingericht voor ons met dans- en zang optredens, gratis bier en lekkere worsten, het leven kan mooi zijn. Vrijdag was onze laatste dag werken en mijn sculptuur begon te tonen wat ik in gedachten had. Ik vroeg aan Gerard of het zou mogelijk zijn om, al was het maar even, water aan te sluiten op de buis die ik voorzien had in het sculptuur. Hij had ons gedurende de ganse week nog geen enkele maal moeten teleurstellen maar nu was het een pijnlijk moment, dit zou niet lukken.
Twee uur later stond een fiere leraar klaar om de kraan open te draaien, met de medewerking van enkele collega’s en leerlingen waren ze er in geslaagd het onmogelijke waar te maken. Luttele seconden later liep het eerste water uit de “Nieuwe wereld”en begon de “Moldau” tot leven te komen, het was voor mij een emotioneel moment te meer omdat ik een staande ovatie kreeg van alle aanwezigen.
Na het opruimen en ontmantelen van onze tijdelijke werkplaats was het tijd om afscheid te nemen van ons kunstwerk, voor mij een pijnlijk moment want ik laat niet graag mijn creaties zo vlug achter. Gelukkig is het in zeer goede handen en zal Gerard er alles aan doen om het sculptuur een prachtige plaats in het stadsbeeld te bezorgen.
Vanavond neem ik na het avondeten als eerste afscheid van de bende, iets wat voor mij zeer ongewoon is, want zaterdagmorgen moet ik om 04 uur klaar staan vóór het hotel. De terugtocht kan beginnen; 06.50u stijgt het vliegtuig op in Praag en om 11.10u kom ik gewassen en ververst van kledij aan op de officiële ingebruikname van de nieuwe gebouwen van de kinderopvang waarvoor ik een sculptuur creëerde, in de namiddag komt de Marnixring “Land Van Waas” op bezoek voor een rondleiding in mijn atelier, beeldentuin en galerij.
Mijn, van de voorbije week, op adrenaline gedragen lichaam en geest leidt me naar onze lievelingsherberg waar een warme knuffel van Ivy en een bord overheerlijke ribbetjes een punt zet achter weeral een onvergetelijke periode van belevenissen.
Met dank aan allen die het me mogelijk maakten dit levensvoedsel te mogen verorberen.
International symposium of metal art in Mlada Boleslav.
After having left America and having been at home for a couple of weeks, there was again an exciting challenge waiting for me. A seemingly unpronounceable name somewhere in the middle of the Czech Republic: Mlada Boleslav is situated about 50 km north-east of Prague. A city founded around the year 1100 which now accounts for 40000 inhabitants. Perhaps the name of the city doesn’t mean anything to you but the name Skoda will definitely ring a bell with some of you. It is so that Mlada Boleslav is the city where the car Skoda is developed and built. With about 10000 people from Mlada Boleslav who work for Skoda, and another 1000 people from the area, the car company is one of the city’s most important work providers.
At the city’s invitation, I took part in an international symposium of metal arts. The theme of the sculpture was to be chosen freely. So I had to make choices as there’s just too much which can be translated into a sculpture. Being a strong classical music enthusiast, I chose to pour music, scenery and politics into one sculpture.
Saturday 7 June, a certain Gerard was waiting for me at the airport.
It was instantly obvious that Gerard wasn’t the most experienced driver in the world, so I was in for a ride where your pulse rate went up without the need of any sort of stimulation. On Sunday Gerard gave us a tour of the city and the Skoda museum.
Monday we ought to start the creation … I assumed because my work space had yet to be installed. My work schedule instantly went out the window. It was important to keep my cool, but with my temperament that was no easy task. At 00.30 p.m. I could finally begin. Even though it took some time before I could begin, this was highly compensated by the help and assistance I received from students and from Gerard especially who were always prepared to serve me hand and foot. It was here that I again learned the meaning of the phrase “the less they have, the more they give”.
Given the fact that I fell behind my work schedule for half a day and my sculpture could by now be considered as quite a mission impossible, I dove straight in with the adrenaline which had been building up inside of me.
In the blistering heat and with the necessary protective gear I felt more like a scuba diver than a metal artist. But this did not in any way spoil the fun. The inspiration and imagination which were finally unleashed, gave me an indescribable feeling, time and again.
When asked if we could start a little sooner on Tuesday I didn’t say no to the idea. In order not to oversleep, I stayed vigilant of my biological clock making sure that I didn’t need more than two or three hours sleep to get through day two.
Gerard, who had created this symposium, really went out of his way to please us. His wife was in the hospital having a baby just an hour from here, but there wasn’t a lot of time for him to visit her, because HIS child (read, the symposium) was his number one priority. Although city council wasn’t immediately inclined to call him their friend any time soon, he moves mountains as civil servant for the department of culture and tourism. When politicians tap their chests for the grand accomplishments in the field of art and culture in a couple of years, Gerard will be quietly sipping from his coffee on a terrace while others take credit for his work.
As a real speedy Gonzales I resumed my work at the sphere Tuesday morning. Creating a sphere is in itself a tough job, but when you only dispose of a flat anvil you really have to stay alert. Despite these limitations, I enjoyed my work and it was getting along nicely too. Once the sphere was completely welded up it let it rest for awhile and I went on to the next part of the sculpture.
When submitting the sculpture I had to take into account that the maximum allowed height was two metres. My first sketch revealed that I would end up a little higher and I didn’t want to change that. Gerard agreed to it and gave me permission to make the sphere a little higher, which would be 3,4 m in the end.
At noon as well as at night we were able to enjoy a full meal, at noon, we had the possibility to eat at the school. I soon realized that healthy food was very important in the school by the excessive use of garlic. Fortunately everybody had to eat it here, so there was no need to hold your hand before your mouth every time you had to speak. All students from the vocational school as well as from the gymnasium were attending the symposium on a study trip. Most of the time this was guided by the same teachers so that I didn’t need to explain my work every time. That would have taken up too much of my time and I speak as much Czech as they speak Dutch, if you catch my drift.
On Tuesday night there was an maiden flight above Mlada Boleslav but this couldn’t take place due to circumstance and was moved to Wednesday.
I wasn’t set out to take part in the maiden flight because this could take up too much of my work time. However, Gerard assured me that I would be back at work within the hour. It was a 10-minute drive to the airport where the runway was a grass field and the airplane was a two-person aircraft with a diameter no larger than both your hands. Some limberness was required when getting in and out the plane and when the pilot told us that there was no need to worry because the plane had a parachute in case of a crash, you knew that it wouldn’t get any better than this. The pilot, a friend of Gerard, gave a great maiden flight above Mlada Boleslav and I would invite anyone who still dears to claim that you’re shaking and trembling in a big airplane to fly along in a 2pk of which the wings are covered with sail. Many thanks to the pilot, Vladimir Handlik for his voluntary cooperation.
Due to the heat and the garlic, the smell of my body odour and sent of my clothes was getting unbearable. I have a strong aversion to body odors anyhow, but when you have to stay clear of yourself you’ve reached code red.
I decided to continue my work wearing a T-shirt and I soon lived to regret it. My left arm was burnt by the radiation light from all the welding and my right arm had made contact with a red-hot piece of metal making my skin part of the sculpture.
A night at the theater was unexpectedly cancelled because one of the leading men was involved in an accident. But no need to feel sad as the president of the theater invited us to attend the film festival in the other hall.
As like any other day I was up at dawn and the first artist present at the school. As I travelled here light I’m limited in my work cloths. I didn’t dear wearing my work shirt again because of its too unpleasant smells and I decided to do an unusual laundry by hand. With the granular hand soap, which is normally meant to clean the dirtiest hands, I went at it in the shower like an African mother in the river. The crush barrier became temporarily my dryer and after a few hours I was presentable again.
Like I said, our work environment was set up in a courtyard of a vocational school. When we made our acquaintance the first day we were welcomed by a few teachers and guided towards the teacher’s room and the work areas. When we walked through a workshop I thought they had their own museum but that clearly wasn’t the case as they still worked every day on these machines. On a lathe I saw an identification tag with date of construction 1942, which really upset me. They are way behind in comparison with our schools. Jaroslav, the teacher in the school who had the most grasp of the English language, was our help and stay and tried to cater to our every need. Jaroslav and his colleague’s willingness to help us was truly unconditional, a bit submissive even which I didn’t like. I talked to Jaroslav about it, perhaps their past stills played a part in this matter.
On Thursday night they threw a big party for us with sing and dance performances, free beer and tasty sausages, life was beautiful! Friday was our last day of work and my sculpture took shape of what I had in mind. I asked Jaroslav if it was possible, even it was only for a little while, to connect the water to the pipe I had placed into the sculpture. He had yet to let us down for a whole week but now he stood for a painful moment: he couldn’t get this done.
However, two hours later a proud teacher was ready to turn on the hose as they succeeded with the help of some colleagues and students to make the impossible happen. A few seconds later water came out the “New World” and the “Moldau” came to life. This was a very emotional moment for me, more so as I received a standing ovation from all spectators.
After having cleaned and dismantled our temporary work place it was time to say goodbye from our art work, a painful moment for me as I didn’t like to leave my sculptures behind so soon. Thankfully it was in very good hands and Gerard will do his utmost to make sure that the sculpture gets a beautiful place in the town.
That night I was the first one to say my goodbyes after dinner, something that’s untypically me, but I was supposed to stand ready at 04 a.m. in front of the hotel so I wanted to have an early night.
The next day I was ready for my return home with the plane leaving at 06.50 a.m. in Prague and at 11.10 a.m. I arrived refreshed for the official occupation of the new buildings of the child’s care center for which I created a sculpture. In the afternoon the Marnixring “Land Van Waas” was visiting for a tour in my workshop, garden of sculptures and gallery. My body and mind which were driven by adrenaline the past week led me to our favorite inn where a warm hug from Ivy and a plate of overly delicious spare ribs forms the perfect ending of an unforgettable period of adventures.
With thanks to everyone who made it possible to me to enjoy these “fruits of life”.